Rozdział 3

Wpatrywałam się w jedzenie przede mną, próbując sprawić, aby jego mdły kolor jakoś mnie zainteresował. Wydawać by się mogło, że to był pierwszy raz, kiedy jedzenie przed moim nosem całkowicie nie zajmowało moich myśli. Szczególnie, że należało ono do jednego z moich ulubionych.

Ale to, co powiedział Harry i w jaki sposób zniknął po wypowiedzeniu tych słów było tym, co teraz przykuwało całą moją uwagę. Nie zniknął zwyczajnie na kilka sekund, po czym nie pojawił się i nie stwierdził, że to był żart. Nie było go, kiedy obróciłam się naokoło. Później także go nie zobaczyłam, ani nie miałam pojęcia gdzie mógłby być.

Wraz z Connerem udało nam się ustawić łóżko i szybko skończyć sprzątanie strychu, po czym zeszliśmy na dół, doprowadzając do porządku resztę i wychodząc na kolację. To była jedyna rzecz, która powstrzymywała mnie od krzyczenia do ścian, aby zmusić Harry’ego do pojawienia się i wyjaśnienia tego, co powiedział. Gdyby Connera tam nie było, prawdopodobnie tak właśnie bym zrobiła.

- Nie zmierzasz zjeść swojego sernika? – zapytała moja mama z drugiej strony stołu, zerkając na Connera spojrzeniem pełnym troski.

- Nie jestem głodna. – wymamrotałam, odpychając od siebie talerz i odkładając na niego widelec. Ten ruch wywołał głośny brzęk i moja mama zmrużyła oczy w dezaprobacie.

- Rosie… - zaczęła, ale przerwałam jej.

- Rose mamo. Jestem  Rose.

- Sądzę, że nie powinnaś odzywać się do twojej mamy takim tonem. – wtrącił się Conner i w tamtym momencie byłam szczęśliwa, że w moim pobliżu nie leżał nóż, bo rzuciłabym nim najpierw w jedno, a potem w drugie.

- Wiecie co? Dlaczego po prostu nie wrócimy do tamtego głupiego budynku, żebym mogła pójść do łóżka? – wypowiedziane przeze mnie słowa zabrzmiały dziwnie, ale słowo dom nigdy nie wyjdzie z moich ust. Sprawa była prosta. To nigdy nie będzie mój dom. Nie zamierzałam nazywać tak czegoś, co na to nie zasługiwało.

- Cóż, właściwie to jesteśmy tu, aby poznać jednego z naszych współlokatorów.

- Współlokatorów? – powtórzyłam zaskoczona.

- Tak. – rozpromieniła się moja mama, nieświadoma złości, która wręcz kipiała wewnątrz mnie. – Ma na imię Lisa i zostanie z nami. Ma brata, Charliego, który do niej dołączy.

Zacisnęłam szczękę, przypominając sobie, że to była moja mama i byłyśmy w miejscu publicznym. Jeśli tak by nie było, prawdopodobnie rzuciłabym w nią sernikiem, wraz z talerzem.

- Oh, już tu jest! – zawiwatowała mama, spoglądając ponad mną i ignorując piorunujące spojrzenie, które jej posłałam.

Spojrzałam na Connera, żeby nie obracać się do Lisy, która prawdopodobnie była za mną, biorąc pod uwagę miejsce, w które patrzyła moja mama. Ułożył usta w ciche: będzie dobrze, po czym spojrzał w tym samym kierunku, co ona i uśmiechnął się.

- Hej. – odezwał się cichy głos za moimi plecami i doceniłam fakt, że nie brzmiał on jak głosy innych ludzi w restauracji. Nie był wysoki i snobistyczny. W kąciku mojego oka pojawiła się sylwetka dziewczyny, kiedy zajęła miejsce obok mnie i mojej mamy.

- Cześć Lisa! – uśmiechnęła się moja mama, wyciągając rękę do dziewczyny, którą tamta chętnie uścisnęła. Spojrzałam na nią, próbując stwierdzić, czy ją lubię. Wydawała się spokojna, kiedy potrząsnęła głową na cokolwiek, co właśnie powiedziała moja mama.

Jej długie, jasnobrązowe włosy zebrane były w pleciony kok i miała na sobie lekki makijaż, który rozjaśniał jej ostre rysy twarzy. Jej skóra była delikatnie opalona, a nos przyozdobiony piegami. Jasnoniebieskie oczy zwróciły się na mnie i uśmiechnęła się, jej zęby były ładne i proste.

- Musisz być Rose.

Natychmiast ją polubiłam za to, że nie nazwała mnie Rosie. W rzeczywistości, chciałam ją przytulić i nazwać moją najlepszą przyjaciółką, bo szczerze mówiąc siedem sekund pierwszego wrażenia, które na mnie wywarła nie sprawiło, że zapragnęłam wypchnąć ją przez okno na piętrze, ponieważ nie ośmieszyła mnie, ani nie pomyślała, że jestem dziwolągiem. Właściwie to wydawała się naprawdę miła.

- A ty musisz być Lisa. – wyciągnęłam rękę, którą uścisnęła, tak jak wcześniej zrobiła to z moją mamą i uśmiechnęłyśmy się do siebie.

- Przepraszam, że mój brat nie mógł przyjść. Został w domu, aby zebrać nasze rzeczy i przenieść je do waszego domu, na co zgodziliście się przez telefon zeszłego wieczoru.

Obróciła swoją głowę w stronę mojej mamy, uśmiechając się uprzejmie.

- W porządku, skarbie. – moja mama odwzajemniła uśmiech, mały gest sympatii. – Ale mogliśmy wynająć kogoś, żeby zrobił to za niego. Nie musiał się sam z tym kłopotać.

 - Oh nie, naprawdę w porządku. Sam chciał się tym zająć, ze względu na rzeczy osobiste i te sprawy…. - wymamrotała Lisa, uśmiechając się lekko. Po tym jak moja mama i Conner obdarzyli ją uśmiechami, obróciła się w moją stronę.

- Myślę, że go polubisz. – zachichotała delikatnie. Mogłam poczuć jak rysy mojej twarzy tężeją na jej uwagę, a jej oczy przybrały rozmiar pięciozłotówek.

-Oh, przepraszam. Nie jesteś zainteresowana?

- Chłopcami?  - zapytałam, podnosząc zaskoczona brwi. Przytaknęła lekko głową, a ja wiedziałam, że to byłoby złośliwe i nieuprzejme, ale chciałam zaśmiać się jej prosto w twarz.

- Jestem zainteresowana chłopcami… Właściwie to tylko chłopcami.

Jej twarz zalała fala ulgi i pozwoliła sobie na chrapliwy śmiech.

- Oh, okay, dobrze. Przez chwilę myślałam, że mnie znienawidzisz, bo powiedziałam coś niewłaściwego. – nie odpowiedziałam jej, że jej nie nienawidzę, ponieważ sama nie doszłam jeszcze do takiego wniosku, więc zamiast tego po prostu zaśmiałam się lekko i posłałam jej mały uśmiech.

- Chciałabyś coś zjeść? – zapytała moja mama po kilku chwilach ciszy pomiędzy naszą czwórką.

- Oh, nie. Jadłam przed przyjściem tutaj i jeśli zjadłabym coś jeszcze, mogłabym pęknąć.

- Cóż, więc myślę, że możemy pójść do domu, żebyś mogła wybrać sobie pokój. Wszystkie są wysprzątane i gotowe, więc możesz wprowadzić się tak szybko, jak to możliwe.

- Brzmi świetnie! – Lisa uśmiechnęła się promiennie, a jej uśmiech pokazywał całą radość, którą była przepełniona.

- Swoją drogą, Charlie już tam jest? – zapytała moja mama, kiedy dziewczyna zaczęła się podnosić, a Conner zbierał dla kelnera nasze rachunki.

- Myślę, że tak. Pan Banks powiedział, że ludzie od przeprowadzki wpuszczą go do środka? – podniosła dłoń w połowie zdania, aby wskazać na Connera, kiedy nazwała go po nazwisku, a on się uśmiechnął.

- Mów mi Conner i tak, już tam jest. Jeden z pracowników dzwonił do mnie trochę wcześniej i pytał o niego.

- Oh, okay. – wymamrotała Lisa. To było w zasadzie bezcelowe, że wysiliła się, aby tu przyjść, podczas gdy my praktycznie wychodziliśmy. Nawet nie siedziała tu wystarczająco długo, żeby zdjąć swoją kurtkę.

- Dziewczęta, możecie iść do samochodu, jeśli chcecie. – zawołała moja mama, kiedy ruszyłyśmy w kierunku wyjścia z restauracji.

- Conner i ja będziemy tam za minutę. – podniosłam rękę za moją głową i pokazałam jej kciuki uniesione do góry, zdając sobie sprawę, że krzyczenie w odpowiedzi przez całą zatłoczoną restaurację nie byłoby przejawem dobrego zachowania z mojej strony.

- Więc… - zaczęła Lisa, kiedy zatrzymałyśmy się na mokrym chodniku, a ja powoli przesuwałam wzrokiem po parkingu w poszukiwaniu naszego samochodu. Zlokalizowałam go w dalekim końcu, po lewej stronie pod czwartą latarnią.

- Tak? – naprawdę nie wiedziałam co jeszcze mogę powiedzieć. Szczerze mówiąc nie byłam zbyt dobra w nawiązywaniu rozmowy z innymi ludźmi. Kiedy na nią spojrzałam miała niepewny wyraz twarzy, co w jakiś sposób sprawiło, że poczułam się źle.

- Nie masz nic przeciwko, jeśli zapytam skąd przyjechaliście?

Jej pytanie było proste i świetne do rozpoczęcia rozmowy, biorąc pod uwagę obecną sytuację, ale przywoływało wspomnienia, o których w tym momencie nie chciałam myśleć.

- Uh… - zaczęłam, próbując zwerbalizować moją odpowiedź słowami, które formowały się w mojej głowie.

- Jestem ze wschodniej części Anglii. Ale przeprowadzka tu, na północ nie sprawiła, że wiele się zmieniło. – tak szybko jak to powiedziałam, zrozumiałam, że to kłamstwo. Ale sens słów, który miałam w zamiarze zrealizować został osiągnięty, kiedy dziewczyna posłała mi uśmiech.

- Ja mieszkam tu od zawsze. To spokojne miasto. Mój brat i ja kochamy je.

- Twój brat jest starszy od ciebie? – zapytałam nieprzytomnie, sięgając do klamki od drzwi i niedbale pociągając ją do siebie po naciśnięciu guzika odblokowującego auto.

- Tak, myślę, że jest mniej więcej w twoim wieku.

- Mam 18 lat. - uśmiechnęłam się, odpowiadając na jej niewypowiedziane i dziwnie brzmiące pytanie.

- Oh, więc miałam prawie rację. On ma 21 lat i trzy czwarte.

- Trzy czwarte? – powtórzyłam ze śmiechem. Lisa zachichotała.

- Dla niego wydaje się to być wielką różnicą.

- Brzmi jak facet. Nie łapię tego. Mam na myśli, że wolałabym, aby wszyscy myśleli, że zatrzymałam się w 17-stce przez moje całe życie, kiedy w rzeczywistości miałabym 50-tkę.

Obydwie śmiałyśmy się, zanim nie przerwał nam telefon Lisy.

- O wilku mowa. – prychnęła, wyciągając komórkę z kieszeni płaszcza i wciskając zieloną słuchawkę.

- Halo? – moja ciekawość, aby podsłuchać ich rozmowę była niegrzeczna, ale siedząc na tylnych siedzeniach samochodu z Lisą po mojej prawej stronie sprawiło, że tak czy inaczej było to nieuniknione.

- Ty co? – zapytała do telefonu, marszcząc brwi w dezorientacji. Drugi głos na linii zdecydowanie brzmiał męsko i słychać było w nim nutę rozbawienia.

- Załatwiłem wszystko z pokojami, z wyjątkiem wypakowania ubrań i wszystkich innych cholernych drobiazgów. Pomyślałem, że chciałabyś sama zająć się własną bielizną.

- Przyznaj się po prostu, że ci się nie chce. – zaśmiała się. Ta dziwna rozmowa utwierdziła mnie w fakcie, że muszą być ze sobą blisko.

- Nie zaprzeczę. – zachichotał po drugiej stronie i o dziwo uznałam to za atrakcyjne.

- Cóż, niedługo tam będziemy, Charlie.

- Zgoda. – westchnął. – Myślę, że pójdę do łóżka. To znaczy nie chcę być niegrzeczny w stosunku do nich, czy coś, ale jestem wykończony.

- Ty…  - zaczęła protestować, ale ja wzruszyłam ramionami na jego oświadczenie, więc przerwała.

- W takim razie dobranoc, kocham cię.

- Ja też cię kocham, dobranoc. – powiedział pośpiesznie, po czym obydwoje się rozłączyli.

- Brzmiał miło. – zażartowałam z uśmiechem, ale sądząc po łobuzerskim uśmiechu Lisy, wzięła to na poważnie.

- Tak jak już mówiłam, myślę, że go polubisz.

~~

Budząc się, mogłam zobaczyć żółte i pomarańczowe odcienie, przedzierające się przez moje zamknięte powieki, co utwierdziło mnie w przekonaniu, że świeciło na mnie słońce. Siadając, ziewnęłam i przetarłam oczy wierzchem dłoni, po czym otworzyłam je, rozglądając się po starym pokoju.

Wyglądał prawie tak samo, jak wczoraj, kiedy weszłam do niego po raz pierwszy: opustoszale i samotnie. Nie chciałam za bardzo go zmieniać, biorąc pod uwagę fakt, że byłam zbyt leniwa, aby zadać sobie tyle trudu. A poza tym w jakiś sposób przypominał mi mnie.

Wygrzebując się z pościeli, pomyślałam o Harry’m. Moje spojrzenie spoczęło na kremowobiałej powierzchni sufitu nade mną. Zastanawiałam się, co teraz robi. Może wymyślał kilka perwersyjnych żartów, które opowie mi, kiedy wejdę na górę?

Albo może układał plan wypchnięcia mnie z okna.

Tak, czy siak, wiedziałam, że w tym momencie nie chciałam wrócić na górę. Z tym przekonaniem, pomyślałam o Lisie i o tym jak pomagałam jej układać rzeczy zeszłej nocy. Dowiedziałam się, że ona i jej brat zostali sierotami po tym, jak ich rodzice zostali zamordowani, kiedy byli małymi dziećmi. Po ich śmierci zostali wysłani do ciotki.

Później zamieszkali w tym małym miasteczku znanym jako Rosewood. Dowiedziałam się, że tak właściwie to ten dom nie był porzucony przez 12 lat, ale kiedy zapytałam o szczegóły, zawahała się z odpowiedzią, a kiedy w końcu jej udzieliła, wydawała mi się dziwnie podejrzana.

Zamierzałam później zapytać się o to Harry’eg. Mogłam mieć jedynie nadzieję, że powie mi prawdę.

Wzdychając z frustracją przez to, co było dzisiaj do zrobienia, powoli wygrzebałam się z łóżka i przesuwałam stopami, ubranymi w puszyste, fioletowe skarpetki po podłodzie, dopóki nie dotarłam do drzwi. Minęłam łazienkę i sypialnię po mojej stronie korytarza, po czym znalazłam się w prawym jego skrzydle przed drzwiami Lisy.

Zdążyłam zapukać tylko dwa razy, zanim mi otworzyła z uśmiechem wymalowanym na jej kruchej twarzyczce.

- Dzień dobry. – zaćwierkała, cofając swoją drobną sylwetkę w głąb pokoju i zostawiając szeroko otwarte drzwi.

- Dzień dobry w stylu: właśnie skończyłam z tym miejscem? - rozejrzałam się po pokoju, znajdując kilka plakatów na ścianach. Głównie Justina Timberlake’a, jeden z Igrzysk Śmierci i nawet jeden z The Fray. Zrobiłam mentalną notkę, że lubię jej gust.

Na podłodze leżał jasnoróżowy dywan, który przykrywał większość drewnianych paneli , więc kiedy weszłam do środka, moje stopy zatopiły się w nim. Łóżko stało pod oknem tak, jak poprzedniej nocy, ale dzisiaj rano przykryte było jasnoróżową pościelą, która idealnie pasowała do dywanika na podłodze.

- Hey Rose? – zapytała Lisa, przyciągając moją uwagę z powrotem do niej.

- Tak? – uśmiechnęłam się. – Kocham twój pokój!

- Dziękuję! – jej uśmiech wydawał się tak słodki i był czymś, czego sekretnie jej zazdrościłam. Mogłam powiedzieć, że sposób w jaki rozświetlały się jej oczy, kiedy wargi rozciągnięte były do boków jej twarzy był dowodem autentyczności tego uśmiechu.

Coś czego ja nie miałam.

- Może mogłabyś obudzić mojego brata?

- Co? – zapytałam zdezorientowana, zastanawiając się dlaczego sama nie mogła tego zrobić.

- Cóż. – przeciągała to, co zamierzała powiedzieć. – Ma pokój obok ciebie i pomyślałam, że byłoby miło, jeśli obudziłabyś go, żebyście mogli się poznać. – zaczęłam protestować, ale ugryzłam się w język.

- Jeśli jest taki jak większość facetów to będzie to okropne rozpoczęcie naszej znajomości.

- Dlaczego? – zapytała ze zdezorientowaniem, doskonale uwidocznionym przez rysy jej twarzy.

- Ponieważ żaden facet nie lubi być budzony.

- Chyba, że robi to odpowiednia dziewczyna. – zachichotała, wypychając mnie za drzwi za pomocą swoich dłoni.

- Nie powiedziałaś tego, prawda? – zaśmiałam się, kiedy wymusiła na mnie ruszenie korytarzem w kierunku jego pokoju. Zatrzymując się przed zamkniętymi drzwiami, wzięła dłonie z tylnej części moich ramion i odsunęła się.

- Idź go obudź.

- Już cię nie lubię. – zmrużyłam na nią oczy, ale nie byłam zdolna powstrzymać małego uśmiechu pojawiającego się na moich ustach. Miałam to przeczucie, że w końcu znalazłam przyjaciółkę, ale zaraz moją głowę zaprzątnęła myśl o niej dowiadującej się o moim tacie, po czym z pewnością uzna mnie za dziwaka.

- Po prostu to zrób. – zachichotała, kiedy powoli przekręciłam klamkę i otworzyłam drzwi. Moje oczy przeniosły się z jej rozbawionej twarzy na jasno oświetlony pokój. Drewniane meble pomalowane były na czarno, a łóżko miało baldachim z białą pościelą i zasłonami, które prezentowały jego kształt.

Tak jak w każdej innej części domu, podłogę pokrywały drewniane panele, po których z łatwością manewrowały moje stopy ubrane w skarpetki. Leżała tam sylwetka osoby zaplątanej w pościel i kiedy podeszłam bliżej, mogłam zlokalizować burzę krótkich, prostych brązowych włosów.

Połowa górnej części jego torsu była odkryta. Dobrze zbudowane bicepsy i klatka piersiowa poruszały się synchronicznie wraz z oddechem. Zarost naokoło jego ust, na policzkach i brodzie dodawał mu wieku i musiałam przyznać, że był dość atrakcyjny.

Jego delikatny oddech był jedynym odgłosem w pokoju, kiedy powoli położyłam dłonie na ciepłej, nagiej skórze jego ramion i lekko nimi potrząsnęłam. Jęknął w proteście, zanim przewrócił się na plecy i przeciągnął. Czekałam nerwowo, aż otworzy oczy, ale nie zrobił tego, z powrotem wracając do poprzedniej pozycji.

Westchnęłam i zdecydowałam się spróbować obudzić go jeszcze raz. Tym razem potrząsnęłam nim mocniej. Wymamrotał ochrypłym porannym głosem: już. Długie rzęsy zatrzepotały o jego delikatnie wyglądającą skórę na policzkach, kiedy walczył, żeby podnieść powieki. Mój oddech zadrżał lekko, kiedy jego jasno niebieskie oczy spotkały moje, a mały uśmieszek uformował się na jego zaokrąglonych ustach.

- Dzień dobry.

 ___________________________________________

Jeśli przeczytałaś to proszę zostaw komentarz! :)